Os cerebros non se fugan, bótanos a puntapés

De uns días para aquí está a circular na rede (e no falar da xuventude) a última afrenta do Goberno da nación ós xoves emigrados 2.0 e tamén ós emigrables que todavía camiñamos por estes lares. A noticia viña a contar a historia de Diego Martínez Santos, un xove físico de Galicia que polo seu traballo no Gran Colisionador de Hadróns en Xenebra recibía a distinción coma mellor físico xove de Europa o mesmo día que o Ministerio de (Mala) Educación e Ciencia (?) a través da Secretaría de Estado de Investigación, denegáballe unha beca ó abeiro do programa "Ramón y Cajal". A mesma data, outro caso similar saíu á palestra a través da prensa. Neste caso falábase dunha investigadora punteira en células nai que chegou ó equipo do que actualmente forma parte en EEUU despois de ser despedida en 2011 mediante un ERE no seu centro de investigación. A Universidade de Oregón tardou apenas unhas horas en acepta-la súa solicitude de ingreso despois de confirmarse o seu despido. 

A conclusión de estas dúas noticias, que por desgraza son apenas dúas historias de milleiros por todo o país,  é que en España non hai esa pretendida fuga de cerebros. Os cerebros están a ser botados a puntapés do país. Aqueles que queren volver, non lles dan posibilidade de facelo. E os talentos que temos, mandámolos á rúa mentres outros países peléxanse para quedarse con eles. 

Isto plantexa unha encrucillada para os emigrables coma eu: ¿paga a pena esperar por unha oportunidade que nunca chega, ou é moito mellor saír fóra para atrapar unha dun cento de oportunidades que están a esperar? Sí, é certo, necesitamos neste país a eses talentos para saír da recesión, pero moito me temo que para cando os dirixentes do país dense conta diso, xa non haberá aquí outros talentos ca os circenses que saen nos reality shows da pequena pantalla. 

150 anos de Cantares Gallegos

Hoxe é o aniversario da emigrada máis internacional da literatura galega. Cúmprense 150 anos da publicación do seu libro "Cantares Gallegos". Nin qué decir que esta é unha data importante para os escritores galegos e para tódolos emigrados e emigrables galegos. Na súa vida atopamos un exemplo de fortaleza e orgullo ante a pobreza económica. Algo que a día de hoxe, a todos fainos boa falla.

Non hai moito máis que dicir. Convídovos a segui-los diferentes actos de celebración que se farán hoxe ou simplemente a pasar un ratiño desta chuviosa xornada collendo este ou calquera dos libros de Rosalía e lendo un pouquiño. Déixovos coa poetisa, interpretada a súa obra mestra por Amancio Prada.

A voltas cos billetes (de volta)

O segundo que un futuro emigrado ten que facer é pensar cómo chegar ó seu destino. Digo o segundo, porque coma avogado é obrigado dicir que o primeiro é ter ben atado o asunto das visas e burocracia de inmigración. Non vou falar diso neste blog, aínda que se tiverades algunha dúbida ó respecto estou máis que disposto que atendelas. Podedes contactar comigo para estas dúbidas a través do meu perfil en Abogalista ou en LinkedIn. 

Dicía, antes do corte publicitario, que un emigrado que queira ser digno de ese nome precisará chegar o seu destino. A diferenza dos nosos devanceiros, que facían longas viaxes en barco ou en tren, hoxe a forma máis rápida, segura e económica de viaxar é o avión. Así que alí fomos a miña esposa e mais eu en procura de prezos dos billetes de avión para a nosa viaxe.

Xa na primeira axencia de viaxes, a empregada que nos atende míranos coma se foramos diaños cando lle dicimos que queremos billetes "só de ida". "Iso non é posible", espétanos. Non para mín, alomenos. Miña esposa, xa que retorna ó seu país de orixe non ten problema pero este que escribe precisa un billete de volta. Supoño que a miña face deveu mostrar unha expresión parecida á de Góngora tras ler unha dedicatoria persoal en forma de poema de parte do seu colega o mestre Quevedo. Ó contrario que o poeta, rápido en temperamento, eu pasei varios segundos de parálise cerebral ata por fin vocalizar "¿E iso por qué?". "Normas da compañía", da por resposta. A señora danos os prezos que solicitamos, mentimos dicindo que o pensaremos, e marchamos. 

A escena repítese varias veces máis. Así que finalmente decidimos chamar ó consulado do noso país de destino, explicándolle a situación. O que nos contestan é que efectivamente preciso un billete de volta, xa que no caso de que o meu permiso de residencia fora denegado (por moito que no meu caso a aprobación sexa automática), debo soportar eu os custos de deportación. Tampouco existe a posibilidade de tramita-lo permiso de residencia en España. Total, que resignado, non terei outra que mercar un billete de volta que non teño intención de usar. Nin que dicir queda que paréceme unha estafa en toda regra, por moi legal que sexa. En fin, "cousas veredes, Sancho", que diría certo emigrante sonado da xeografía castelá.

Presentación

Benvidos e benvidas a este novo blog. Por que estou a escribir estas verbas, vos preguntaredes? Aínda que podería remontarme a cando os sumerios gravaron en taboíñas de cerámica os primeros carácteres, intentarei resumir o mais posible.

En primeiro lugar, un motivo fundamental polo que estou a escribir é que dende pequeno teño unha inquedanza por expresar en formato escrito os meus pensamentos. Podo asegurarvos que son moitos, aínda que non sempre moi acertados. Moitas veces son bastante parvos e de cando en vez teño algunha boa idea. Con todo, este blog pretende ser un cadro no que plasmar as boas ideas de cando en cando agroman na miña testa.

En segundo lugar, e imos entrando en materia, eu tiven un proxecto vital. Fun un deses fillos de manual que triunfarán se estudan unha carreira, idiomas e un máster. Fixen todo iso e non serviu para nada. Por esa razón decidín emigrar a Alemania, por segunda vez (a primeira fun a "facer prácticas profesionais e mellorar o meu dominio da lingua alemá"). Por desgraza, as cousas tampouco foron moi ben. Co rabo entre as pernas, volvín a Galiza coa esperanza de atopar algún traballo. Atopar, atopei, pero nada que me permitira crecer (máis ben o contrario, vinme cada vez máis arrincoado e explotado en traballos cada vez máis precarios). A catarse que iso provocou en min levoume a buscar unha sorte de cura para o peor mal da nosa xeración: a falta de propósito. Decidín emigrar de novo, pero desta volta sen intencións de regresar. E tamén decidín escribir. Non sei se lograrei dedicarme a literatura, pero merece a pena intentalo, alomenos para encher esa inquedanza da que falara e que no momento no que non teño en que ocupar a miña mente, cobra vida propia.

A semente xa estaba prantada, pero o abono que precisaba para esta idea que está a agromar na miña mente viu de man do Obradoiro de Escrita Creativa organizado polo Concello de Vigo e impartido xenialmente polo escritor e editor Francisco Castro.

Iso lévame a este intre, no que estou a presentar este blog. Que podedes atopar nel, rapaces e rapazas? Aínda non o teño moi claro, pero sí que podo falar que o tema principal será a emigración, tanto dos emigrados analóxicos que foron os nosos devanceiros coma de nós, os emigrados dixitais. Os emigrados 2.0, por así dicilo. Tamén poderedes atopar algún que outro relato curto, reseñas dalgunha película, documental, libro ou obra gráfica que pase polas miñas mans. E por suposto, algunha vivenza persoal das miñas aventuras polo mundo. Espero que desfrutedes da viaxe. Unha aperta.